หากเปรียบเทียบกับภาพยนตร์มวยเรื่องอื่นๆ อย่าง Million Dollar Baby แล้ว Uppercut ของผู้กำกับ Torsten Ruether ก็มีจุดที่ชวนให้นึกถึงอยู่บ้าง ทั้งเรื่องราวของนักมวยสาวผู้มุ่งมั่นกับโค้ชผู้เหนื่อยล้า แต่หนังเรื่องนี้กลับเต็มไปด้วยความสับสนและขาดทิศทาง จนให้ความรู้สึกเหมือน “หนังสัตว์ประหลาดแบบแฟรงเกนสไตน์” ที่ถูกประกอบขึ้นจากชิ้นส่วนที่เข้ากันไม่ได้
หนังเริ่มต้นด้วยฉากของ Toni (Luise Großmann) ในปัจจุบัน เธอคือนักธุรกิจหญิงที่ประสบความสำเร็จในฐานะผู้จัดการนักมวยผู้ทรงอิทธิพล แต่ท่าทีที่ดุดันและคำพูดเชิงสั่งการของเธอนั้นชวนให้นึกถึงเลดี้แม็คเบธที่กำลังควบคุมทุกอย่างไว้ในกำมือ จากนั้นหนังก็ย้อนกลับไปเมื่อแปดปีก่อน เพื่อเล่าเรื่องราวของ Toni ในวัยสาวที่หลงทางในนิวยอร์ก
เธอพยายามรบเร้าให้ Elliott Dufford (Ving Rhames) อดีตนักมวยช่วยฝึกเธอ ทั้งคู่ใช้เวลาตลอดทั้งคืนพูดคุยกันในยิมที่ปิดแล้ว ซึ่งเป็นฉากหลักของหนังที่ถูก Ving Rhames แบกรับไว้ทั้งหมด
หัวใจของหนังคือบทสนทนาระหว่าง Toni และ Elliott แต่กลับเป็นส่วนที่ทำให้หนังดูอ่อนแอที่สุด แรงจูงใจของ Toni ที่อยากเป็นนักมวยเพียงเพราะต้องการทำสิ่งที่ยากลำบากดูไม่เพียงพอที่จะทำให้ผู้ชมเอาใจช่วยเธอได้เลย เธอเอาแต่บ่น ขัดขืน และเจ็บตัวง่ายๆ ทุกครั้งที่ Elliott พยายามฝึกเธอ ซึ่งทำให้ยากที่จะเชื่อว่าหญิงสาวคนนี้จะประสบความสำเร็จในวงการมวยได้จริง
Uppercut (2025)
